Ali B. roept, met zijn hoofd voor de camera: ‘leven we gisteren?’
‘Nee! ‘, roepen de kinderen.
‘Leven we morgen?’
‘Neeee!’
‘Leven we nu?’
‘JAAAA! Nu, nu, nu!’
The Voice Kids schreeuwen het uit: ‘Nu, nu, nu!’
Ik ben wakker. En alert. Nu? Ja, nu.
Bedankt Ali. Ik was net lekker weggezakt in het verleden. Mijmeren over wat is geweest. Belevenissen. Mooie dingen, minder mooie dingen. Dat zijn er best veel als je zo oud bent als ik.
Ik heb gelachen en gehuild. Ik heb gereisd. Ik heb genoten. En ik heb aan de grond gezeten, financieel, emotioneel, lichamelijk. Ik heb gezwommen, mijn lust en mijn leven. Topsport. Ik heb ruim twintig jaar voor de krant mogen werken, mijn lust en mijn leven, ook een soort topsport. Ik heb heel veel mooie mensen ontmoet. Mooie verhalen mogen maken.
En heb ik een gezin gesticht. Een huis gekocht. En heb ik drie bloedmooie kinderen mogen baren. Topsport?
Ik ben vooral heel dankbaar voor wat ik allemaal mee heb mogen maken. En ik koester de mooie herinneringen.
En dan ben ik ineens in een klap terug in het heden. Het NU. Nu ben ik een ondernemertje. Een directeurtje van een firmaatje. (Jazeker, ik heb de boeken Gijp en Derksen gelezen) En ik heb zin om nog veel meer te beleven in dit leventje. Zodat ik af en toe terug kan kijken en kan mijmeren over het verleden.
Ali B. schreeuwt weer richting zijn ‘team Ali’ in The Voice Kids: ‘Leven we gisteren? Neeeee! Leven we morgen? NEEhhhee! Nu, Nu, Nu!‘